De ontmoeting met Soorya

Vandaag ga ik met Jeba en Pauline naar Sitlinge om Soorya te bezoeken. Het is 2 uur rijden vanaf Bethel, Salem. We rijden in een four wheel drive. De wegen zijn niet zo strak en glad als in Nederland. Soms hobbelen en stuiteren we over smalle wegen. In het asfalt zitten gaten en kuilen.
'Jumpyriding,' zegt Pauline.
Dan gaan we onverhard. De auto slingert. Als we door het water gaan, een rivier oversteken, denk ik aan het programma: 'De gevaarlijkste wegen van de wereld.'

Onderweg zie ik huisjes met een laag riet bedekt. Geen ramen. Kleine huisjes. En klein is klein. Bij Bakkeveen, ergens in noord-Nederland staat in een heideveld een plaggenhut. Daar woonde ooit een gezin, zei men. Ik kon me niet voorstellen hoe. Slapen, eten, koken. Nu ik deze huisjes zie denk ik daaraan. En de gedachte: 'Het is ongelijk verdeeld in de wereld', komt langs.
Soms vind ik mijn huis klein. Als ik deze huisjes zie, vind ik dat niet meer.

Aan het begin van het dorp Sitlinge ontmoeten we het dorpshoofd. Hij gaat met ons mee. Op een brommer rijdt hij voor ons uit. Het voelt als een officieel bezoek. We rijden een zandweg vol kuilen.
Aan het einde staat het huisje van Soorya. En daar staat hij. Samen met zijn vader ons op te wachten.

Ik vind het bijzonder. Jarenlang was Soorya een kind op afstand. Met kerst stuurde hij een kaart, ik kreeg voortgangsrapporten, brieven en af en toe een foto. Ik stuurde kaarten en brieven. Ik maakte me een voorstelling van hem en van zijn leven. Nu zie ik hem. Live.

Soorya begroet ons. Hij begroet mij als eerste. Een hand, een groet. Hij komt bescheiden en een beetje verlegen over. Zijn moeder is er, zijn vader, zijn beide zusjes.
Er zijn 2 plastic stoelen. Een rode en een witte. Ik moet gaan zitten, maar niet op de rode stoel, daar zit een scheur in. Ik moet op de witte. Ik voel me eregast.
We mogen binnen kijken. Er is 1 vertrek. Er staat een bed. Een waslijn met kleren, niet om te drogen, maar als bewaarlijn. Er is een kast, er is een tv. De tv staat aan. Ik vraag waar iedereen slaapt. Moeder wijst op het bed en op een lege plek op de grond. Ik begrijp het niet.
Het voorste deel van het huisje is keuken. Er staan een paar pannen en de kookplaats is op de grond. Het is gewoon klein.

Voor het huisje is een afdak van riet. Ook het huisje is rietgedekt ;) We gaan onder de afdak zitten. Naast de 2 stoelen staat er een bed. Het is een ijzeren bed met een spiraalbodem, die bedekt is met een deken. Moeder wijst op het bed. Ik mag er zitten. Ik bedenk dat dit bed waarschijnlijk de slaapplaats is op de lege plek in het huis. Soorya gaat naast me op het bed zitten. We praten, De familie spreekt Tamil, ik spreek engels, Jeba tolkt.
Soorya is 18 en hij bezocht de school in Bethel Agricultural Fellowship. Nu werkt hij in een stad in het zuiden, als monteur. Hij woont daar in een guesthouse, want dagelijks op en neer gaan is niet mogelijk. Hij heeft werk en kansen om zich te redden in de maatschappij van India, omdat hij naar school is geweest. Ik begrijp en zie hoe belangrijk dat is.
'Ooit wil ik bij de politie,' zegt Soorya. Hij glimt als hij dat zegt.
We vertellen over de brieven die we elkaar schreven. Soorya zegt dat ik ooit schreef dat hij bij mijn familie hoort. 'Dat zit diep in mjn hart,' zegt hij, 'dat zal ik nooit vergeten.'
Ik weet niet dat ik dat schreef.
'Eens uitnodigde jij mij uit om langs te komen. Dat is jaren geleden, maar toen is het plan ontstaan om naar India te gaan. De school te bezoeken. Jou en je familie te bezoeken.'
'Elke dag bid ik voor je,' zegt Soorya en dat vind ik bijzonder mooi.

Zijn moeder heet Palaniyamal; we krijgen koekjes en bananen van haar.
Zijn vader heet Saikari; hij haalt kokosnoten.
Zijn zusjes, Dhevyani en Murugamal, staan een beetje op de achtergrond. Ik herrinner me het bericht dat Soorya een zusje had gekregen.

Onder de afdak kijken we uit over de aarde, het veld, het pad waarlangs we kwamen. Links staat een huisje die uit 2 hutten bestaat. Daar woont een oom met zijn gezin, vertelt vader Saikari. Ze hebben daar een aparte keuken.
We krijgen kokosnoten, vader hakt de kap eraf en geeft ze aan ons. Ooit dronk ik kokosnoten leeg met een rietje, ergens in Azië. Hier zijn geen rietjes. Ik kijk hoe de anderen het doen. Gewoon aan de mond zetten en leegdrinken.

India, Tamil Nadu, Sitlinge, Soorya
Het bezoek van vandaag zal ik me blijven herinneren.


Sitlinge
4 februari 2010