Jeevanantham

We gaan op bezoek bij Jeevanantham. Hij woont in het district Pennagaram. In een dorpje ergens in die regio. Sinds kort zit hij in het sponsorprogramma. Het is een nieuw project, waarvan niet alleen het individuele kind profiteert, maar de hele regio. Vandaag ga ik het zien.

'Het is 17 kilometer,' zegt Jeba, 'ongeveer 20 minuten rijden.'
We doen er een uur over ;) en arriveren bij het hoofdkantoor. Een gebouw met aan een kant een schuur waar hout verwerkt wordt, aan de andere kant een ingang naar het kantoor.
De manager van het project, Masillamani, en een paar medewerkers staan al buiten op ons te wachten. Ze begroeten ons hartelijk. We worden mee naar binnen genomen, Masillamani gaat achter zijn bureau zitten. Met een handgebaar nodigt hij Jeba en mij tegenover hem. Een medewerkster brengt een knaloranje drankje in een papieren bekertje en voorverpakte chocoladekoekjes. Ik voel me welkom.

Masillamani vertelt en wijst op foto's. Overal aan de muur hangen ze. Vrouwengroepen die scholing ontvangen, mannen die praktische vaardigheden te oefenen. Kinderen in scholen. Leraren. Een uitstapje met een schoolbus. Kinderen in rijen voor een groepsfoto.
We praten over het belang van scholing van kinderen.
'Als kinderen niet naar school gaan komen wij langs en bespreken de problemen. Als het nodig is spreken we ouders aan op hun verantwoordelijkheid,' zegt Masillamani.
Hij vertelt dat er geld nodig is om de projecten te laten slagen. Hij hoopt dat ik door mijn bezoek geld en sponsors kan werven. In India zijn ook wel wat mogelijkheden. Er zijn regeringsscholen, een soort openbare scholen waar iedereen naar toe mag. Schoolbezoek is gratis. Maar de scholen zijn erg basic. Kinderen krijgen wel boeken maar geen potloden, bijvoorbeeld. En sommige ouders hebben echt geen geld. Toch zijn er allerlei potten voor subsidie. Ouders kennen die mogelijkheden vaak niet, maar Masillamani en zijn medewerkers wel. Samen met het geld van de sponsors helpen ze de dorpen in de omgeving om te ontwikkelen. Hij ziet verschil. Vooruitgang ten opzichte van vroeger.

We stappen in de auto. Er gaan 2 medewerkers van het project mee. We rijden naar Dhonnakuttahali, dat is een district waarin het dorp van Jeevanantham ligt. Het dorp heet Sidumanahali. Ik kan dat echt niet onthouden en daarom krijg ik een print van Masillamani.
Het is nog es een eind rijden en uiteindelijk gaan we off road. We steken een riviertje over, rijden een hobbelig pad op en daar is het huis.
Jevanantham staat voor het huis te wachten. Zijn vader, moeder en een zusje zijn er ook. Op de achtergrond zit een oude man. Het is de grootvader.

Jevanantham is een kleine jongen van 8 jaar. Hij heeft zijn schooluniform aan. Een korte broek, een bloes en een stropdas. Normaal had hij op school gezeten, vanmorgen is hij vrij. (Maar hij zat liever op school, zegt hij ;)
De familie knikt, lacht en wijst op stoelen. Er worden foto's gemaakt.
Jevanantham en ik gaan samen op de foto. Hij gaat rechtop staan, Zijn armen strak naar beneden. Ik herken die foto's, alle sponsorkinderen staan in de houding op een foto. Ik probeer hem aan het lachen te maken om een andere foto te scoren. (en dat is gelukt ;)
Jeba zegt dat hij spontane foto's stimuleert. 'Sponsors willen dat graag,' zegt hij, 'maar meestal bevriezen kinderen als je dat vraagt.'
De ouders van Jeevanantham vinden het heel bijzonder dat we bij hen op bezoek komen, dat ik speciaal uit Nederland gekomen ben om hen te bezoeken. Ik voel me vereerd en zelfs een beetje ongemakkelijk. Dat ik deze kans heb om naar India te gaan, met eigen ogen te zien waar en hoe de kinderen wonen. De scholen te zien, de dorpen, de noodzaak van ontwikkeling, scholing en vorming. Ik kijk mijn ogen uit. Mijn betrokkenheid zal hierna niet meer dezelfde zijn als voorheen.

Praten is ingewikkeld. We spreken elkaars taal niet en Jevanantham is een kind tussen het volwassen bezoek. Vader haalt kokosnoten en hakt de kop eraf. We drinken het kokoswater, eten het witte kokosvlies.
De ouders zijn steenhakker, staat thuis in mijn info. Op dit moment werken ze op het land. Er is regen gevallen en dat maakt argrarisch werk mogelijk.
Zo gaat dat vaker hier op het platteland. Ik zag onderweg overal stapels stenen. Die worden gemaakt met grondstoffen uit de omgeving, maar als er voldoende water is, wordt het land bewerkt.
En het land is van de landheer. Die woont vlakbij in een groot en indrukwekkend huis. 'De landheer is rijk,' zegt Jeba. 'Hij is bereid om arme mensen te helpen, als hij daar geld voor krijgt. Zonder geld geen hulp.'

Even later vertrekken we om de school van Jeevanantham te bezoeken.
De school is vlakbij. Ik zie een ommuurt terrein, met een hek als ingang. Binnen de muren is de school en een groot schoolplein. Jevanantham gaat zijn klas binnen. Wij mogen mee. De kinderen zitten in groepen op de grond. In het lokaal van Jevanatham zitten de groepen 2 en 3. De kinderen hebben boeken in het engels. Jevanantham leest hardop een stuk uit het boek. Hij gaat er rechtop bij staan.
Buiten zijn oudere jongens aan het sporten onder begeleiding van een meester. Het spel heet: Kabbadi. Tijdens het spelen roepen ze: 'Kabbadi! kabbadi!'. 'Het is een belangrijke nationale sport, ' zegt Jeba. 'Misschien wordt het wel een olympische sport.'

We rijden terug naar het kantoor, lunchen er met de medewerkers. Rijst, vis en saus. Eten met de handen. Ik vind het nog steeds een beetje vies. Maar het went. Ooit, als ik weer in Nederland ben moet ik misschien wel wennen aan bestek ;)


5 februari 2016 Penagaram