De nacht met de schildpadden (deel 2)

Ik zit op het strand. Links van mij rollen de golven. Boven mij werpt de maan schaduwen op het strand. Naast mij graaft een schildpad zich in het zand.

Het is donker. Vaag zie ik het pad. Na een bocht zie ik niks meer. Het is zwart om mij heen. Ik loop voetje voor voetje. Mijn armen strek ik om me heen, om niet in takken te lopen. Dan voelen mijn voeten geen pad maar hobbels en stenen. Ik draai om, probeer het pad te vinden. Loop voorzichtig. Ik vraag me af of ik dit wil. Ze komen toch niet. Ik kan beter teruggaan.
Maar ik ga niet terug. Ik til mijn voeten op, zet ze naar voren. Voel struiken, ga links.
Zo loop ik met aarzelende stappen door de jungle. Na een bocht zie ik door een opening het flauwe licht van het witte zandstrand. Ik adem, loop, een klein stukje nog en daar is de zee. Ik sla rechtsaf, het strand op. In de lucht zijn sterren. Ik zie geen maan. Het witte zand wijst de weg.

En dan zit ik daar met Prabhas en Narayan, 2 vreemde mannen In de uitkijkhut. Niemand weet dat ik hier ben. De mannen zitten op de grond. Ze eten met hun vingers rijst en saus uit pannetjes. Ze praten met elkaar; ik kan het niet verstaan. Als het eten op is spoelen ze hun pannetjes en zetten ze omgekeerd tegen de paal van de hut. Ze wassen hun handen en gaan weer zitten.
'Nog een half uur,' zegt Prabas. We zitten. We wachten. Straks komen ze niet, denk ik. Misschien zijn de mannen niet te vertrouwen, denk ik ook. Ze zijn met z'n tweeën, ik ben alleen. Niemand weet dat ik hier ben. Ze zijn zwijgzaam naar mij. Alleen Prabas zegt een paar hoogstnoodzakelijke woorden.
Na een dik half uur gaan ze staan. 'Wacht hier,' zegt Prabas.
De mannen lopen naar rechts het strand op. Ik kijk ze na. En hoop. De maan is erbij gekomen. Sterren hangen als kaarsjes aan de lucht.

Daar komt iemand aan in het donker. Het is Prabas. Ik hoop zo.
'Drie', zegt Prabas, en: 'kom'. De opwinding slaat toe. Het gaat gebeuren!
Samen lopen we over het strand naar de uiterste hoek.
Prabas heeft een stok en een zak bij zich. De maan verlicht het strand. En dan... daar.... in het zand... is een schildpad.....
De schildpad graaft met haar poten in het zand. Met kracht werpt ze het zand naar achteren en opzij. Ik sta erbij en kijk ernaar. Mijn emoties golven als het aanstormende water.
Hier en nu ben ik toeschouwer bij een magische gebeurtenis....

Deze nacht zijn er 3 schildpadden opgedoken, het strand opgegaan om hun eieren te leggen in het zand van hun geboortegrond. Het zijn 2 Green Sea Turtles en een Olive Ridley.
Ik ga op het zand zitten, vlakbij de barende schildpad. Als de kuil in het zand diep genoeg is legt ze haar eieren. Ze maakt er geluiden bij.
Mijn aanwezigheid of die van de mannen lijkt haar niet te storen. Prabas meet een stoklengte vanaf de plaats waar de schildpad haar eieren legt. Hij prikt de stok achter haar. Als de eieren gelegd zijn strijkt de schildpad er zand over. Ze maakt de broedplaats glad. Al strijkend met haar poten verlaat ze de broedplaats en loopt naar zee.
Een paar golven en ze is verdwenen.

Prabas legt de meetstok vanaf de punt waar deze in het zand staat naar voren. Op die plaats gaat hij graven. Ik mag bij schijnen met een zaklantaarn. Op een diepte van zo'n 20-30 cm liggen eieren. Hij graaft ze op en doet ze in een tas. De eieren lijken op witte pingpongballetjes. Hij telt. Het zijn er precies 99. Een magisch getal.
Voor vannacht zet Prabas de eieren in de broedkamer.
Morgen begraaft hij ze daar In het zand. Op een veilige plek.
Zodat er schildpadden blijven en komen.
Jaar op jaar. Naar de broedgronden bij Kalipur.


De broedgronden bij Kalipur
Noord Andaman
zaterdag 27 februari 2016