Tropisch Noord Andaman

Na een lange reis arriveer ik maandagavond 22 februari in Kalipur, bij Pristine Beach Resort. Het is donker als ik aankom. Ik krijg een bamboehut met badkamer. Inmiddels vind ik de badkamers hier erg praktisch. Er is een toilet, dat kan een hurkbak zijn of een westerse wc; zo duiden ze hier het verschil, bij Pristine Beach Resort heb ik een westerse pot. Er is een douche, een emmer en een bakje. Meestal is er geen closetpapier, het bakje is voor de schoonmaak en spoeling. Omdat er geen afgescheiden doucheruimte is wordt alles soms nat. Tijdens het douchen spoel ik mijn kleren in de emmer. Soms trek ik ze zo weer aan. Soms hang ik ze buiten aan een lijntje of aan een tak. Langzamerhand stinken ze, maar dat doet me nix. Ik zweet de hele dag. Stinken is hier geen punt.

Als ik de volgende morgen wat rondkijk ontdek ik voor mijn bamboehut een mangoboom. Er hangen vruchten aan, maar ik kan er niet bij. Op de grond liggen gekneusde, verrotte en aangevreten mango's. Ik ontdek 2 gave vruchten, spoel ze en stroop met mijn tanden de schil eraf, want ik heb geen mes. Ik ga erbij op de grond zitten, eet de mango, terwijl het sap over mijn kin en handen loopt. Ze zijn bijzonder lekker.

Met Kate, George en Nathalie ga ik de Saddle Peak beklimmen, de hoogste berg van Andaman, 732 meter. We vertrekken vroeg, om half 6 's morgens staat er een rickshaw te wachten, die ons naar de ingang van het park brengt. En daar wacht ons eerst een ronde geduld. In een kantoor aan de voet van de berg moeten formulieren ingevuld (handmatig en met carbonpapier) Het kost tijd, voor ons is een groep Japanners gearriveerd. Uiteindelijk vertrekken we om 7 uur. We lopen door de jungle, een breed pad over een terrein die eerst vlak is. Het pad wordt steeds smaller. Er zijn grote, dikke en hoge bomen. Lianen slingeren van boom tot boom. Links van ons zien we af en toe de zee. Na een paar uur lopen moeten we klimmen, de berg op. Het is zo'n 30 graden. We lopen in de schaduw van veel hoge bomen. Het is heftig. Ik zweet, heb weinig water en geen eten. Ik krijg rijst van George.
Na uren lopen komen we bij een top. Achter deze top ligt nog een top, daartussen is een pas; dat verklaart de naam: Saddle Peak, zadel top. Natalie en ik vinden het genoeg en gaan terug voor de afdaling en het laatste stuk van de nature trail, zoals op de borden staat.
Uiteindelijk doen we meer dan 6 uur over de tocht. Als we aankomen neem ik een duik in zee. Hitte en zweet afspoelen.

Met 12 westerse reizigers maak ik donderdag een trip naar Ross en Smith Ilands. Het zijn eilanden waar je niet zomaar naar toe kan. We hebben weer een speciale vergunning nodig, een permit. In een klein kantoor bij de ferry zitten 3 mannen. Achter een bureau zit een vrouw te schrijven. Papier met carbon. Alle gegevens uit paspoort, visa en andamanpermit van de passagiers worden genoteerd. Het kost tijd. Een uurtje later stappen we in een speedboot voor de tocht naar de eilanden. Een half uurtje varen en we komen aan bij witte zandstranden, palmbomen en helderblauw water. Het is een tropisch plaatje en ik doe een dagje zwemmen, snorkelen, chillen, socializen en rondstruinen.

De dag daarop gaan Kate en ik duiken. Dat is hier een bijzonder gebeuren. De duikuitrusting wordt per fietskar naar het water gebracht, over het rif gedragen, een stukje door het water naar een kleine boot die verderop in zee ligt. Dat gebeurt allemaal door Indiase dragers. Kate en ik gaan per kayak naar de duikstek. Als we een eind in zee zijn neemt de boot ons op sleeptouw.
Aangekomen bij de duikstek stappen we over in het bootje, en bereiden ons voor op de duik. Met uitrusting en al rollen we achterover van de rand van het bootje in zee.

En dan: ik duik weer, het water in, tussen de vissen, langs het koraal en de waterdieren.
De mysterieuze onderwaterwereld in.


Kalipur, Noord Andaman
Vrijdag 26 februari 2016