De papavervelden van Noord-Myanmar

'Ik wil ook naar Amsterdam,' zegt Michel als hij hoort dat ik uit Holland kom.
Ik weet inmiddels dat Holland hier bekender is dan Nederland. En Amsterdam kent iedereen.
Dus zeg ik 'Holland' op de vraag waar ik vandaan kom en vervolgens vraagt hij: 'Amsterdam?'
Ik vertel over Groningen, mijn stad in het noorden en daarna wil ik weten waarom hij naar Amsterdam wil.
'Je-weet-wel,' zegt hij en plaatst zijn gestrekte duim en wijsvinger voor zijn lippen.
'Kun je dat in Slowakije niet krijgen dan?'
'Je kunt het overal krijgen, maar Amsterdam is het paradijs.'

Het zijn enthousiaste backpackers waarmee ik in de bus van Nyaungshwe naar Kalaw reis.
Michel en Peter uit Slowakije.
'In Laos, Cambodja en Vietnam was het heel gemakkelijk,' zegt Michel. 'Ik kon het overal krijgen. In Thailand niet, daar is het nogal link. In Bangkok kreeg ik het 1 x aangeboden, van je-weet-wel,' hij kijkt naar Peter. '...een zwarte..' zegt Peter hardop. '100 dollar voor 1 gram. We boden hem 10 dollar. Toen ging het niet door.'
'En hier in Myanmar?' vraag ik.
'We hebben het wel geprobeerd, maar ze begrepen het niet of wilden het niet begrijpen. Een vrouw nam me mee naar de koelkast en deed de onderste lade open. Ze deed een beetje geheimzinnig. Ik dacht even: bingo! Ze haalde er triomfantelijk een blikje bier uit,' hij lacht.
'En dan die keer dat we pepers en groene blaadjes kregen..'
'Hoe vraag je dat dan?' wil ik weten.
'Oh gewoon een wietblaadje laten zien, op een foto he.'
'Daarom kregen we groene blaadjes,' zegt Peter. De jongens lachen.
Ik vertel dat er in het noorden opium verbouwd wordt. En dat er acties zijn om de verbouw van opium tegen te gaan.
Dus willen de jongens naar het noorden. Voor de opium.

In Kalaw stap ik uit de bus, de jongens gaan door naar Mandalay.
In mijn guesthouse, The Golden Lily, pak ik de krant erbij. The Myanmar Times.
'Veel leden van de Kazach anti narcotica brigade raakten gewond bij een papaver opruimings campagne. Ze werden met geweersschoten en granatenvuur ontvangen.' kopt de krant.
'Ondanks boze opiumboeren, die vlak voor de oogst zitten, bereikte Pat Ja San (de anti narcotica brigade) een overeenkomst met de autoriteiten van de Kazachstaat om de opruiming van de papavervelden te starten. Op 24 februari, begonnen 6 groepen met het opschonen van de velden in Sadon en Kan Pai Tee. Het plan was om 20.000 are papaver te ruimen. Echter ze ontmoeten etnische gewapende groepen die de velden verdedigden.
U Tan Gong, een van de leiders van de Pat Ja San (anti narcotica brigade) vertelde dat 27 leden van de groep ernstig gewond naar het Myitkyina General Hospital gebracht zijn na het geweld. 2 leden van de expeditie stierven tijdens de medische behandeling volgens een Pat Ja San lid, maar iemand anders ontkent dat er doden vielen.
Volgens leden van Pat Ja San vergezelden politie en soldaten de opruiming. Ze gingen echter onderhandelen met de gewapende groepen en toen die het vuur openden op de Pat Ja San, deed de politie niets.
U Naw Taung, een van de leiders van de Pat Ja San betwijfelt of ze doorgaan met het opruimen van de papavervelden vanwege het vijandige klimaat.'

Ik begrijp ze wel, de papaverboeren. Papaver is geld. En zonder papaver geen geld.
Maar papaver is ook mistig en duister, met verborgen belangen. Dat blijkt wel uit het verhaal.
Volgens Michel gaat de papaver naar China. 'Ze verdienen er grof aan,' zegt hij 'en dat geld gaat niet naar de papaverboeren.'
'Zou jij naar het noorden willen?' vraagt Michel.
'Je komt niet zomaar in gebieden waar onrust en onveiligheid heerst,' zeg ik. 'Maar ik zou het willen. Kijken en begrijpen waarom het is zoals het is.'
En wat Michel betreft? Die komt ook buiten Noord Myanmar wel aan zijn trekken.


Woensdag 9 maart 2016
Van Nyaungshwe naar Kalaw