De bergen rond Kalaw

De wegen zijn hobbelig en kuilig. Aung Ko Sint rijdt voorzichtig.
Na een tijdje gaan we off road. Aung Ko Sint weet de weg ...een beetje... Maar hij kent de taal, dus als hij de weg niet meer weet vraagt hij ernaar. Als er tenminste mensen zijn. En anders proberen we het zelf. Dat maakt niet eens zoveel verschil. Als Aung Ko Sint een local de weg vraagt, praten ze eerst wat, de local wijst naar rechts of naar links, knikt, praat en wijst nog es. En dan gaan we in de aangewezen richting. Soms blijkt dat de hulp van de local goed van pas komt. Maar het gebeurt net zo vaak dat we gewoon vast komen te zitten. Dan wordt het pad te smal, of te waterig. Of opeens is er geen pad meer.
Het geeft allemaal niet, dan draaien we om en vragen nog es. Altijd blijkt er een vervolg. Soms moeten helemaal terug naar het begin voor dat vervolg, maar overal zijn bomen en bos of jungle. Er zijn hutten met mensen, er zijn dorpen. Meren en bergen. Tijgers en slangen. En daar kom ik voor.

We rijden de bergen in en komen bij een verboden gebied. Aung Ko Sint durft er niet langs. Hij vraagt bij een huis aan een paar mannen en die zeggen dat het wel kan. Aung Ko Sint kijkt aarzelend rond, maar er lijkt geen andere weg. We proberen een stukje, daarvoor moeten langs een slagboom. Daar mogen we niet rijden, we moeten lopen. Na de slagboom kunnen we weer opstappen. Ik vraag naar het waarom. Aung Ko Sint weet het niet. 'Dat zijn de regels,' zegt hij.
We rijden het verboden gebied in. Aung Ko Sint kijkt rond, stopt, draait, en keert. Hij vertelt dat we in een gebied zijn waar gevochten wordt. We gaan terug naar de slagboom, stappen af en op; we rijden terug naar de mannen. De mannen zeggen dat de weg door het verboden gebied de enige weg is en dat het wel meevalt. Dus gaan we nog eens.
We gaan weer via de slagboom. In de berm staat een wachthuisje en daar is nu een man met een geweer. Die was er zoeven niet. Er is ook een bord met: 'verboden voor buitenlanders.' Maar we lopen er (volgens de regels) gewoon langs. Aung Ko Sint praat met de man met het geweer. We rijden het gebied weer in. Overal zitten mannen onder afdakjes. Ze kijken naar ons.
Na een tijdje komen we weer bij slagbomen, we stappen af en lopen het gebied uit. Aung Ko Sint slaakt een zucht.
'Soms is het gevaarlijk,' zegt hij. 'Ik wilde er liever niet langs, maar er is geen andere weg.'

We hebben de brommer geparkeerd bij een meer en lopen nu door de bergen. Er is een smal pad door het oerwoud. Het pad stijgt. Soms is er nauwelijks een pad en wringen we ons door het gewas. Boomwortels en takken geven houvast. Rechts van ons is een steile afgrond.
Na een tijdje klimmen nemen we even een adempauze. Aung Ko Sint vertelt dat hier een paar jaar geleden tijgers waren. Soms doodden die tijgers mensen en daarom doodden de mensen uit de omringende dorpen de tijgers. 'Nu zijn hier geen tijgers meer,' zegt hij. Ik vertel hem over de Myanmar Times, daarin las ik het verhaal van een tijger in Noord-Myanmar die 2 mensen aanviel en verwondde. Toen hebben jagers de tijger opgespeurd en gedood. Dat is verboden, want er zijn niet veel tijgers meer, stond in het artikel.
We gaan weer verder. Het pad blijft smal en steil. 'Als het regent kun je hier niet langs,' zegt Aung Ko Sint, 'dan is het nat en glad. En als het nat is komen de slangen. Die moet je niet tegenkomen, want ze zijn giftig.'

Uiteindelijk dalen we wat. We zouden een ronde lopen, maar opeens lijkt dat niet te lukken. We proberen het wel, maar na wat pogingen besluiten we hetzelfde pad terug te gaan. We stijgen weer en uiteindelijk dalen we. Ik denk aan tijgers en slangen. En alles wat je hier nog meer tegen kan komen. Dat blijken zijn geiten en herders te zijn.
Als we wat lager in het gebied zijn komen we op een breder pad en daar zijn ze: geiten. Er is een hele kudde die over het pad loopt. Achter de geiten zit gehurkt aan de kant een herder. Hij heeft een hoed op zijn hoofd en een tas van bamboe op zijn rug.
In zijn hand heeft hij een mobiel. Hij belt.


Kalaw
donderdag 11 maart 2016