Inburgeren

Ik ben in Myanmar.
Vroeger, onder engels koloniaal bewind, heette het land Birma, of Burma (engels). De Myanmarezen verkiezen Myanmar. Niet alle landen accepteren de nieuwe naam. Sommigen houden vast aan de oude naam: Burma (Engeland doet dat) Anderen gaan mee en noemen het land: Myanmar. Weer anderen kiezen voor een tussenweg: Birma / Myanmar (b.v. nederland).
Inmiddels kies ik voor Myanmar.

Vrijdag 4 maart land ik op het vliegveld bij Mandelay, maak een tocht per taxi naar de stad. De wegen zijn leeg, het verkeer rijdt rustig. Naast mij in de taxi zit een man met Myanmarese looks. Hij kijkt uit het raam. Na een kwartiertje rijden zegt hij tegen de chauffeur: 'drive faster please!' Hij maakt er een snelle draaiende handbewegingen bij. Het zijn z'n enige woorden, daarna kijkt hij weer naar buiten.
De taxichauffeur rijdt gewoon door met dezelfde snelheid.
Na een uurtje rijden belanden we in Mandelay. De man word gedropt bij een hotel. Even later word ik afgezet bij The Rich Queen.
Al snel valt het me op dat veel mensen vriendelijk zijn. Ik zie veel eenvoudig levende mensen. Hele families bij elkaar in kleine kamertjes, waarbij het leven deels op straat geleefd wordt. Ze kijken naar mij, groeten en glimlachen.

In Myanmar zie ik dat veel vrouwen en kinderen beige smeersel op hun gezicht hebben. Af en toe hebben mannen en jongens het ook. Christine vertelt dat het Thanaka is. Myanmarezen smeren het als middel tegen zonnebrand. Het voorkomt ook muskietenbeten.
Tijdens mijn trip rond Kalaw met Aung Ko Sint belanden we in een dorpje. Als ik mijn gezicht wil insmeren met zonnebrand creme wijst een vrouw op haar gezicht die besmeert is met Thanaka, vervolgens wijst ze naar mijn gezicht. Ik knik. De vrouw haalt een stukje boomstam van zo'n 10 centimeter. Met water wrijft ze de schors van het stammetje over een ronde steen. Zo krijgt ze een beige sap die ze over mijn wangen, voorhoofd en neus wrijft. Dat doet ze een paar x en dan pakt ze een borsteltje en maakt er strepen mee op mijn wangen. Als het even later droog is heb ik een Myanmarese look. Het voelt als een onderdeeltje 'inburgeringscursus'.

Een vrouw spuugt rood sap op de grond. Ze lacht naar mij en dan zie ik haar rode lippen en rood verkleurde tanden. Ze kauwt ergens op. Dat doen veel mannen en vrouwen hier.
Ze kauwen op betel quid, het blad van de piper betle plant, die gemixt wordt met wat kruiden en bindmiddelen en soms ook met tabak. Ze kauwen erop en spugen ervan. Overal zie ik rode vlekken op straat. Het doet me denken aan de pruimtabak van vroeger. In mijn jeugd kauwden oude mannen op pruimtabak en ze spuugden er ook bij.
Ik hoor dat de betel quid een kick geeft en verslavend werkt. Zelf vind ik het nogal smerig. Mensen worden er niet mooier op met die rode tanden en die draadjes rood op de lippen.
Als betel quid kauwen bij de inburgeringscursus hoort, dan hoop ik op een alternatief boekverslag van 20 pagina's ;)

Aung Ko Sint vertelt dat er op het platteland vroeg getrouwd wordt. Als kinderen zo'n jaar of 14, 15 worden gaan ze trouwen. Ze krijgen gemiddeld 2 kinderen. In de steden trouwen ze wat later, met een jaar of 18. Aung Ko Sint is 30 jaar, maar niet getrouwd. En als we onderweg een vriend van hem tegenkomen, die een complete familie bij zich heeft, zegt de vriend tegen mij: 'Kun je hem niet mee naar Nederland nemen? En daar een vrouw voor hem zoeken?'


Bagan
Zaterdag 12 maart 2016