Overgeslagen verhalen

Ik beleef zoveel dat ik het niet allemaal kan beschrijven. Als ik dat wel zou doen zou ik geen tijd meer hebben om iets te beleven en dan drogen de verhalen vanzelf op. Daar kies ik niet voor. Dus sla ik stukken verhaal over. Ik kies willekeurig wat zich op dat moment opdringt en schrijf.
Ik beleef nogal wat. Bijvoorbeeld dat ik gebeten werd door een hond. Ik schrok en werd kwaad. De hond droop af. Een man vroeg mij: 'hoe gaat het?' Ik wreef over mijn been, er zaten geen gaten in, dus zei ik: 'goed.' Even later gebeurde er weer iets anders. Ik vergat de bijtende hond.

Bijna zou ik Inle Lake overslaan, het verhaal wringt. Maar ik was er 3 dagen. En er gebeurde van alles.
Inle Lake wordt aanbevolen door Lonely Planet, (nummer 2 in de ranglijst) dus wilde ik er graag naar toe.
Ik kwam op zondag 6 maart aan in het dorp Nyaungshwe, gelegen in de buurt van het meer. Ik ging naar The Little Inn, een guesthouse met 7 eenvoudige kamers en een vredige tuin (volgens Lonely Planet) Ik kreeg een kamer, met excuses, naast de vredige tuin. De excuses gingen over de tuin. Daar werd gebouwd, gedrild, met scherp geslepen, met hamers-op-ijzer geslagen. Mijn lijf sputterde nogal van de reis en de bacteriën; ze was toe aan een pauze, maar met al dat aangrenzende geweld lukte dat niet. En zo startte ik de dagen bij Inle Lake met achterstand. Ik ontdekte vervolgens dat het dorp bestond uit hostels, hotels, restaurantjes en barretjes. Overal liepen rugzakken rond met mensen. Er reden toeristische busjes en toeringcars.
Een dag later deed ik een tocht over het meer in een houten bootje met 2 Franse meisjes die in Thailand woonden. Ze konden goed Engels, maar spraken vooral Frans. Inle Lake is een meer met dorpen op het water. De houten huizen staan op palen. Er zijn drijvende tuinen en drijvende markten. Het vervoer gaat per boot. Kinderen krijgen er onderwijs, ze gaan per boot naar een school op palen in het water. We bezochten een weverij, winkels met kunstnijverheid, een ijzersmeedplaats. Het restaurant was op het water. Overal waren tempels te water. Er was electriciteit, via palen over het water geleid naar huizen en werkplaatsen. Ik zag eenvoudig 2-aderig snoer dat vastgezet was met een paar kromgeslagen spijkertjes. Ik dacht aan water en elektriciteit en de Nederlandse regelgeving.
Tegen de avond kwamen we weer in de buurt van Nyaungshwe, de zon zakte onder de horizon, het water kleurde rood en oranje. Ik zat op de boegspriet van het bootje. Het was mooi.

Voor ik het vergeet (of niet meer durf) doe ik een kleine ontboezeming. Ik zit in een paar dagen in Bagan. Ergens heb ik gelezen dat het de heetste stad van Myanmar is. En dat de maand maart behoort tot de heetste periode van het jaar. Je begrijpt dat de hittemaffia me wilde grijpen. Daarom boekte ik de avond voor mijn aankomst in Bagan een hotel met Airco en zwembad.
De volgende dag werd ik ontvangen in de enorme marmeren hal van het Arthawka Hotel. Ergens achterin was de balie van de receptie. Het hotel was luxe, mijn kamer klein maar aangenaam, met koelkast, fohn en waterkoker. Ik heb al een paar keer gezwommen. Het is een zoutwaterbad en heerlijk na een vermoeiende tocht door heet Bagan. Vanwege de airco op mijn kamer slaap ik onder een deken en 's morgens heb ik het koud. Buiten het hotel is heet Bagan, binnen is de koele, luxe wereld van het hotel.
Het bevalt me best...

Een paar dagen geleden wilde ik een boottochtje over de Ayeyarwady River bij het vallen van de avond. Dat kan op veel plaatsen maar niet in de buurt waar ik verblijf. Dus ga ik erop uit, struin wat in de buurten van de rivier. Ik zie een paar bootjes met vissers. Ik loop een localbuurt in, met een trap die leidt naar de rivier. Ik vraag om een boot, maar niemand verstaat me. Er zijn allemaal mensen en kinderen. Ze wonen bij elkaar in een paar huizen aan het water. Ik vraag of er iemand engels spreekt. Het duurt een tijdje, dan komt er een man aan, hij spreekt wat engels en weet iemand met een boot. Om 5 uur vanavond kan het. We dealen wat over de prijs en die avond vaar ik in een houten vissersbootje over de rivier. De zon gaat langzaam onder. Er zijn een paar bootjes met locals. Kinderen zwemmen en baden in de rivier. Er zijn geen toeristen. De zon zakt en spiegelt zich in het water.
Ik zit voor in de boot, haal adem en vergeet alle verhalen.
Het is stil.
De zon gaat op aan de andere kant van de aarde.


Bagan
Maandag 14 maart 2016