De beweging

De bosbeweging heeft zich in mijn lijf genesteld.
Ik was 5 dagen buiten, 25 uur per dag. Ergens op de Veluwe waar wolven en zwijnen huizen. Ik sliep er onder de sterren na eerst een plasronde om mijn slaapplaats. (Als bosvrouw kun je squattend en urinerend een dansje om je bivak maken) daar gaan de wilde dieren niet doorheen. (spinnen en insekten kunnen er niet uit) 't Is een tip van Leopold, hij is volbloed zwerver en ik ontmoette hem in de Pyreneeën. De verhalen vlogen zijn mond uit. Het was een overdaad aan tekst. Ik heb hem nog scherp in beeld en ook zijn plas-tip deel ik links en rechts.

Terug naar de bosbeweging. Het staat voor bushcraften en survivalen, maar dan anders. Het gaat over-leven-met-de-natuur. Over respect en verbinding. Over bewegen. En dat heeft me te pakken.
Ik leerde er awareness, aandachtig aanwezig zijn. De wijde blik die spiedt en opmerkzaam is . Ik baad er in de beek. Leer naturel movement. Met blote voeten rennen door het bos. Bewegen als bosvrouw. Spoorzoeken. Sluipen in vossenpas.

En nu ga ik er alleen op uit. Met in mijn backpack de beweging. Ik pak de trein naar het zuiden. Onder aan mijn rugzak hangt een tent. Ooit dacht ik dat mijn rug geen tent kon dragen. Nu denk ik dat tie het wel kan. Ook mijn mind beweegt;) Volgens Jari: 'de man die zegt dat hij het kan en de man die zegt dat hij het niet kan; ze hebben allebei gelijk'. Dus kocht ik een inimimi mummie tent die zo klein was dat ik me er niet in kon bewegen. Een maand geleden probeerde ik het tentje. Midden in de 1e nacht schopte ik het ventiel van het slaapmatje open. Ik voelde hoe hard de grond was. Het ventiel lag aan mijn voeteneinde in de tunnel van de tent. Het was donker en bewegen onmogelijk zonder de tent te wokkelen.
Na een uurtje lag ik weer op een luchtgevuld matje; het ventiel inmiddels bij mijn hoofdeinde. Leven is eindeloos leren, ook in praktische zaken. Dat gaat nooit over.
Toen begon het te regenen. Gelukkig hadden mijn buren een caravan met parasol. De man had de parasol over het kopstukje van mijn tent gezet, want hij had met me te doen. Dat vond ik lief van hem en het hielp. Want toen ik een uurtje later de tent uit moest om te plassen, stapte ik buiten de parasolzone in een diep regenplas. Ik heb daar toen gelijk maar gewaterd en kroop vervolgens met natte voeten mijn mummieslaapzak en mijn mummietent weer in.

De tent heb ik uiteindelijk via markplaats verkocht aan een man op een fiets die zei dat hij er blij mee was.
De tent die ik nu heb is ruimer en nog meer lichtgewicht. 750 gram. Ik kan er rechtop in zitten.
Mijn slaapzak is van (respectvol) dons, warm, en licht. 500 gram. Een matje van 550, een kussen van 50 en een lakenzak van 112.

Al die spullen geven me vrijheid. Ik hoef niet dagelijks te bellen voor een slaapplek. Afhankelijk zijn van een hosteltje of particulier die plaats maakt voor mij als pelgrim. Ik kan overal slapen. Ook zonder camping verwelkomt het bos me.
Ik beweeg.
Het bos beweegt
De bosbeweging initieert
Aho


15 september 2021
In de trein naar het zuiden









.