Op weg

Vandaag ga ik 'aan de sjouw'.
Gister bezocht ik nog flierefluitend een zuidelijk stadje, ontmoette er een vriend. At me een indigestie bij een oosterse wokker waardoor mijn nachtrust werd verstoord.
Vandaag pak ik het OV naar Vessem. Vandaar start de via Monastica bij de st-Lambertuskerk. De route loopt door naar Rocroi in Frankrijk. En dan gaat het verder naar de via Lemovicensis die uiteindelijk via via in Santiago eindigt.
Ik denk aan père Antoine, mijn pelgrimsmaatje van de tocht door Frankrijk. Zijn echte naam is een afgeleide van Antoine en hij is een afvallige katholiek. Een leuke man dus. Ik beleefde nogal wat hem en hij adviseerde me deze route. Ik kreeg een lijst met overnachtingsadressen; en bij die rivier beter rechtdoor en pas op voor de eik naast de kathedraal. Zoiets en dan anders. Hij heeft een pistool en dwingt er respect mee af.

In Vessem haal ik mijn eerste stempel aan de voet van de Sint Lambertuskerk. Het is een groene en J.P. zet hem met zorg. Ik krijg koffie met verhalen en een Mariakaakje. Dan trek ik mijn schoenen van de voeten. Hang ze aan m'n rugzak. Check het zwarte plekje onder mijn voet. Het zit er al sinds mijn bushcraftacontuur en steekt een beetje. Als ik een tijdje blootsvoets over de zandweg loop verdwijnt de steek. Later in een dorp trek ik mijn schoenen weer aan. Het plekje gaat weer steken. Alsof schoenen belemmeren.

Ik loop door de achtertuin van Nederland richting België, door heidevelden die zuur ruiken naar vervening. Ik hoop zonnedauw te vinden maar hoor 'pieuw, pieuw'. In de lucht cirkelen 5 roofvogels! Ik roep: 'pieuw, pieuw'. Het antwoord is een herhaling: 'pieuw, pieuw'.

Uiteindelijk beland ik bij de Negende Zaligheid waar ik me vergrijp aan 2 verschillende biologische alcoholvrije biertjes. Zowel de een als de ander smaakt naar een opwekkend frisdrankje. Dat doe ik dus nooit weer. 't Is omdat ik nog een uurtje verderop naar het Laatste Ven moet lopen voor mijn slaapplek. En met drank in de benen wordt dat een loodzware tocht.
Uiteindelijk beland ik op de grens bij Het Laatste Ven.
Ik vraag om een echt biertje.
Sla mijn tent op.
Bewonder de aquitaniers. Het zijn blonde vleeskoeien met enorme billen. Ze staan in het gras achter de caravans die op kunstgras staan. Ik krijg mijn haringen er niet doorheen en leen een hamer van de buurman.

Ik ruik mijn t shirt, het stinkt.
Douche me, doe een handwasje.
Inmiddels is het donker met campinglampjes.


Donderdag 16 september
Postel