Een pad van aarde modder en stenen

Vandaag loop ik een pad. Van aarde, modder en stenen. Als ik stilsta en omhoog kijk zie ik lichtgroene blaadjes aan bomen. Daar tussendoor schijnt de blauwe lucht. Er vliegt een vogel, hij zweeft zonder vleugelslagen. Vanaf mijn plek op de grond lijkt hij heel groot. 2 meter van vleugelpunt tot vleugelpunt. Een roofvogel, wie anders zweeft zoals een roofvogel zweeft?

Het pad stijgt en daalt. Het is een vriendelijk pad met bewegende zonnevlekjes tussen de schaduw. Vogels klateren hun gezang door bomen en lucht. Blauwe hyacinten omzomen de route. Waterstroompjes vloeien over het pad. Ik stap in de modder, het blubbert over mijn schoen. Ik schreeuw en lach en voel mijn adem als levenskracht. Laat pelgrims passeren zodat ik me niet opgejaagd ga voelen; nog steeds een trigger voor mij..

Gister dacht ik aan het lijden van de pelgrims. De ballast uit het dagelijkse leven die ze meeslepen over de camino in de hoop het te verwerken, misschien achter te laten op een intensief traject. Ik dacht ook aan fysiek lijden, aan de enkel van mijn linkervoet met het rode plekje. Het doet soms nog een beetje zeer. Ik zag pelgrims met open hakken en blootgelegde achillespezen, voeten onder de blaren, zere benen, knieën met rekverband, van pijn vertrokken gezichten. Verdriet om een afgebroken reis. Het lijkt wel of lijden en pelgrimeren bij elkaar horen. Ik dacht aan mijn ontmoeting jaren geleden, met Sysiphus *, de veroordeelde. Hij duwde elke dag een rotsblok de berg op. Vlak voor de top rolt het blok terug. Elke dag. Omhoog en omlaag. Hij had geen keus, want door de goden tot in der eeuwigheid gedoemd. Toen we een praatje maakten vroeg hij wat mij en al die pelgrims bezielde om vrijwillig over bergen en door dalen te zeulen. Ik had geen antwoord. Misschien is pelgrimeren wel zinloos. En zijn modderige paadjes, bewegende zonnevlekjes en hyacinten genoeg om bij stil te staan

Borres

Vrijdag 5 mei 2023

*Sysiphus uit de Camino del Northe