Patatas van patas

Nu mijn zus 2 x gevraagd heeft naar de afstand die ik loop en de toestand van mijn lijf, kan ik er niet meer omheen. Ik ga er iets over schrijven. Het gaat namelijk goed op een paar puntjes na.

1. Ik leer steeds minder goed op te scheppen en stoer te doen.

2. Mijn voeten lijken zich aan te passen aan het schoeisel waar ik ze mee opscheep, ondanks de adviezen die ik lees in de reisgidsen. Maar de schoenen blijven eigenwijs

3. Er zijn nog wat verwaarloosbare minpunten die in de loop van dit blog behandelt gaan worden of niet behandelt gaan worden.

Vooruit. Elke dag ga ik namelijk vooruit en kom dichterbij Santiago. Ook leer ik bij over het leven. Voor het gemak noem ik het maar even vooruitgang.

Gister liep ik 25 km, 460 meter stijgen, 630 meter dalen. Vandaag zou ik 31 km lopen, 1070 stijgen, 490 dalen. Toen echter het hostel van top star David, aan het einde van de 31 km gesloten bleek koos ik voor 24 km. Minder stoer maar als excuus heb ik onderdak in een albergue waar ecologische en vegetarische menu's geserveerd worden. Want het voedsel op de camino knarst door maag darmen en bloed. Ontbijt met cakejes, mariakaakjes gesopt in koffie zijn standaard. Gister at ik patatas van patas: ouwe schoenzolen geweekt in verlopen olie en daarna slapjes gefrituurd. Nu mijn lijf topprestaties levert moet ze dat doen op reserves die ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd. En ze doet het. Ik ben trots op haar.

Vandaag bv liep ik eindeloze asfaltwegen. Daar klaag ik graag over. De hardheid van de ondergrond resoneert in mijn botten. Strax verslijt ik knieën en heupen, het zijn kwetsbare scharnierpunten van mijn geraamte.

Na uren asfalt sla ik linksaf een stenig pad op met rechts een aarden wal begroeid met varens en links een stenen muurtje begroeid met varens en klimop. Na een stukje lopen is er links een heuvel en rechts een dal. Bomen spreiden hun takken over het pad als welkomsboog. Ik loop eronderdoor, vogels begeleiden me met hun gezang. De geluiden van asfalt en verstedelijking vervagen. Ik adem in en voel de lucht door mijn lijf gaan.

De eerste loopdag twijfelde ik aan de keuze van mijn schoenen: blotevoetenschoenen op de camino naar Santiago. Ik voelde hoe de stenen van de paden mijn voetzolen kneusden. Na een dag ging het beter. Tot gister de rand van de linkerschoen tegen mijn enkel schuurde. Er zit nu een plekje die rood is en waar het vel af is. Ik overweeg een stuk uit de schoen te knippen met het roze schaartje waarvan het duimgat gebroken is. Vandaag probeerde ik de rand dubbel te naaien met een draadje die ik vroeger gebruikte om blaren door te naaien. Maar de draad brak. Gelukkig vond ik blauw touw. In een weide. Het is sterk en van nylon. Ik trok er draden uit en naaide de rand van m'n schoen dubbel. Het helpt een beetje. Morgen besluit ik of ik ga knippen of lijden.

En als extra toevoeging voor belangstellenden en Wim Hof: ik kan niet langs een riviertje lopen zonder de aandrang te voelen om het water in te gaan. Het stroomt hier in Spanje, is koud en dat lokt. Bij een oude stenen brug ga ik. Kleren uit en de stroomversnelling in. Voor afkoeling en levenskracht.

Salas

Woensdag 3 mei 2023