Het slablad

In het hostel in Oviedo zit een man te eten. Het is 1 mei. De dag van de arbeid. Iedereen in Spanje is vrij, op de mensen die moeten arbeiden na. De zon schijnt. De terassen zitten overvol. Overal kun je eten, drinken. Ik struikel over de cafés en de restaurants. Het is druk. De zon schijnt uitbundig. Ik scoor bier en een tomaten mozzarella salade. De Spanjaarden eten laat, na 8 uur. Daarvoor kun je aan de tapas. Tomaten en mozzarella valt onder tapas.

De keuken van het hostel waar de man zit te eten bestaat uit een tafel, 4 stoelen, een magnetron, 6 borden en wat bestek. De man zit aan tafel met 3 van de 6 borden. Op het ene bord ligt een slablad.

Ik wil een praatje en start met de vraag: -welke taal - . Daarop wijst de man op zijn wang. Hij kauwt. Het duurt anderhalve minuut. Dan pakt hij zijn servet, wist zijn mond schoon, haalt adem en somt de talen op die hij spreekt. Het zijn er indrukwekkend veel.

Maar ondanks de hoeveelheid lukt het niet. Ik wil gewoon een gesprekje maar word ongemakkelijk van het kauwen en de stilte. Ondertussen focus ik me op het slablad. Het is een groot blad. Ongesneden ligt het daar uitgespreid en opengevouwen op een van de 6 borden van het hostel. Het blad is groen met nog wat aanhangend water van het wassen. Het ligt daar in z'n eentje tenzij er nog bladen onder liggen maar ik vermoed dat het om 1 blad gaat. In die anderhalve minuut stilte vraag ik me af of het een lekker blad is en denk aan Helmut en z'n lekkere meisjes en of de man ook van lekkere meisjes houdt. Spaans zegt hij en Portugees, Frans en Italiaans. Natuurlijk Engels en Duits, Russisch, Arabisch..

Ik weet het antwoord op de vraag over de meisjes en de zin van de voortgang van dit gesprek al. Dat komt door het servet, de opsomming en het slablad. Die zijn zinloos in mijn wereld. Maar zijn wereld bestaat uit een andere dimensie. Daar kan ik met mijn verstand niet bij.

Grada

Dinsdag 2 mei 2023