Bergen in een duister licht

- ecoterrorisme

- 12 bosbranden

- een paar dagen geleden

De zon schijnt. Het pad gaat steil omhoog. Mijn lijf is sterk. De rugzak zit strak op mijn rug. Ik loop langs zwarte bomen, zonder bladeren. Struiken zijn verbrand. Routepaaltjes geblakerd. Keien beroet. De zon schijnt en zet het zwart in een duister licht. In de verte zijn hellingen groen. Ik zie paarden. Het pad voert omhoog. Ik loop met pelgrims naar de groene verte. De bergen lijken eindeloos. Alsof de wereld hier alleen bestaat uit bergen. Hier en nu zwart verbrand met roodbruin tegen lichte aarde. De route trekt zigzag strepen door het beeld.

Als we later aankomen bij groene bergen waar wilde paarden grazen haal ik opgelucht adem. De verte is zachter, lichter, bleker, vager. Geen dorpen, geen huizen, geen asfalt, geen railing langs de weg. In dalen hangen witte wolken als mistige nevelen. Bergtoppen steken er bovenuit. Niet verwoest is er eindeloze schoonheid. Steeds hoger ga ik. Naar boven waar de lucht koud is. En de aarde weer verbrand is.

Ik sta stil en trek mijn jas uit. Gister trok ik hem aan samen met mijn regenbroek om de striemende regen te weerstaan. Vandaag is de wind zacht en strelend. Paarden lopen over groene bergkammen. Hun silhouetten tegen zachte blauwe lucht. Steeds hoger, steeds verder lopen pelgrims paden door de bergen. De weg voert door zwart geblakerde aarde. Mist als een wolk. We lopen er doorheen. De geur van roet en vocht. Als ik de aarde aanraak zijn mijn handen zwart, struiken steken hun takken als zwarte stokken naar boven. Een kever op het pad. De mist trekt dicht. Ik doe mijn jas aan. We lopen over een plateau, 10 km glooiend omhoog en omlaag. Links van mij probeert de zon door te breken, ze probeert te winnen van de wolken.

Na uren lopen komen we bij een bank. Er zitten pelgrims te eten. 'Kom erbij', zeggen ze en maken plaats. Het is koud. We delen rijstwafels, chocolade en verhalen:

- ecoterrorisme

-12 branden

- een paar dagen geleden

Op een rots staat in gele letters: -pelgrim family-, daar denk ik aan als we beneden zijn en een albergue gevonden hebben. Rosanne kookt voor de pelgrims, alsof we familie zijn. Het eten is lekker. We praten, lachen, huilen, bier en wijn, verhalen.

Grandas de Salime

Maandag 8 mei 2023