De lift

Onder de pelgrims gaan geruchten dat de herbergen vol zijn. Reserveren is nodig anders slaap je op straat. En omdat het morgen gaat regenen wil Leo de bus.

Ik ben moe van de lange tochten, het stijgen en dalen. Daarom wil ik ook de bus. Maar eenmaal op bed ontdekt mijn mobiel dat er morgen geen bus gaat, maar wel een 28 km lang pad ligt met veel asfalt. En de vorige etappes waren ook al heftig en lang. Mijn liezen trekken er inmiddels van samen. Dus overweeg ik een lift. Samen met Rosanne. Ze wil ook.

De route kronkelt langs een brede asfaltweg met vangrail en witte markeringen. Het probleem is de auto's. Ze zijn er niet. En als ze er wel zijn stoppen ze niet of gaan de verkeerde kant op. We lopen delen van de route over het asfalt om een lift te pakken. We lopen over het routepad. We stijgen en dalen, gaan langzaam de hoogte in. Windmolens zoemen hun wieken over het bos. Het gaat regenen. Ik ben moe, voel stap na stap, linkervoet omhoog, rechtervoet omhoog. De rugzak trekt me omlaag. Denk aan Laura die vandaag haar rugzak laat vervoeren, ze is moe.

We komen bij een café voor koffie en pauze. Het café is gesloten. Als we neerzakken op het koude stenen bankje stopt er een auto. En dan gaat het snel. Rosanne vraagt een lift. We grissen onze rugzakken. En dan zitten we in een zwarte Peugeot achter een man die naar Rosanne glimlacht en een norse oom in een geruit bloesje. Ik denk aan de keren dat ik lifte. Aan verhalen over verdwenen lifters. Aan de spanning die liften brengt. Bij het volgende restaurant zet de man ons af. 'Gesloten', staat op de deur. Het maakt niet meer uit. Door de lift krijgen we nieuwe energie. We bedanken de chauffeur. Hij wil een zoen en glimlacht.

Dan lopen we verder. We lachen. Liften is lekker. Liften is spannend. Liften is avontuur.