Waarom ik op reis ga

De KLM brengt mij in no time van Amsterdam naar Lyon. Maar dan kom ik niet veel verder. De juffrouw van de informatie op het vliegveld vertelt me dat er een rechtstreekse trein naar Puy-en-Velay is, maar die kan ik niet meer halen. Ik kan beter een auto huren of morgen gaan, zegt ze. Maar ik wil vandaag en neem eerst maar es de tram naar het station Gare Part-Dieu. Misschien kan Part-Dieu hulp bieden. Er gaan treinen naar St. Etienne, das halverwege en later op de avond gaat er een bus naar Puy en Velay. Aankomst rond 11 PM. Ik bel met de man van de Gite Le Relais du Pelerin St-Jacques in Puy-en-Velay waar ik een plek gereserveerd heb. Ik vraag of ik rond 11 uur vanavond nog een bed kan krijgen. Dat kan. Hij zal op me wachten. Dat doet me goed. Hij heeft een aardige stem.
Ik pak de trein en ga zitten op een pluchen stoel, rose en paars. Tegenover mij zit een dame met een bruin perkamenten vel, gouden sieraden en rode nagellak.

Ik bekijk de plek op mijn been. Ik had een steeds groter wordende rode plek aan de binnenkant van mijn linker kuit. Een aantekening erover stond in mijn digitale agenda. Anderhalve week geleden showde ik Mandy de rode plek toen we bij de wakeboardbaan het water insprongen. Een horzel, dacht ze, want die zitten daar en prikken en dan kunt je zo'n rode plek krijgen als ik op mijn kuit heb. Een weekje later wandelde ik als oefening voor de pelgrimsreis door de Lappenpolder. Ik droeg een korte broek en toen viel de plek weer op, groter en roder. Opeens dacht ik aan de beet van het beest een maand geleden. Op dat moment wist ik dat het een tekenbeet was en al de informatie over hoe ze je lijf kunnen slopen schoot langs. Op het nippertje kon ik maatregelen nemen. Kreeg doxycycline mee op reis. 32 gram extra gewicht. Elke dag 3 gram minder.
Ik zie dat de plek al minder rood wordt.

Ik draag vandaag een ongepland extra t-shirt, want opeens ontdekte ik tijdens een check van de weersverwachting dat het zelfs in Frankrijk niet zo warm is dat de kans bestaat dat ik met mijn minimalistische hoeveelheid kleding warm blijf. Tussen de 6 en de 12 graden. Zelfs als ik alle kleren over elkaar aantrek inclusief regenbroek en regenjas ga ik het koud krijgen, dat weet ik zo, dus scoor ik nog ongeplande extra t shirt. Ik zat al in het westen. Vergat mijn oorbel en de nagellak. De vorige x vergat ik mijn paspoort en dat was ook onhandig. Maar die oorbel ga ik missen, er zit een jacobsschelpje aan die mij zou beschermen onderweg. En die ligt nu thuis op het plankje in de douche. Ik verwacht wel dat het ongeplande extra t-shirt mij beschermt tegen de kou.

Ik heb veel wachttijd vandaag en dan komt er van alles langs. Zo denk ik aan het gesprek een paar dagen geleden met de coach. Hij stelde wat vragen en ik gaf wat antwoorden, tot hij een vraag stelde waar ik geen antwoord op had. En nu zit ik opgescheept met die vraag. Het was best een interessante vraag, anders zat ik er vandaag in de trein naar St Etienne niet mee. En gaandeweg de vraag kom ik bij onze eerste ontmoeting.
Ik ontmoette hem jaren geleden, de eerste avond van mijn eerste pelgrimsreis in een herberg in Orisson, Spanje. Daarna liepen we een tijdje samen op. Het waren verse ervaringen als pelgrim. Op een avond dronken we een slaaptheetje in een cafe toen er een mysterieus biljet van 5 euro opdook tussen de koppen slaapthee. De barman pakte het biljet en schoof wisselgeld terug. We kregen een heftige slappe lach die de slaap verdreef.
De volgende morgen werd Pablo de beheerder van ons pelgrimsverblijf woedend omdat ik voor 7 uur 's morgens water bij de fontein buiten wilde tappen. Dat mocht niet van hem en omdat hij de baas was, de sleutel had en onze paspoorten, ging ik tegen hem in. Toen begon Pablo te schreeuwen in het Spaans en de andere pelgrims kwamen met een slaperig gezicht kijken wat er aan de hand was. Ik denk dat de coach voorkwam dat alles uit de hand liep. Van Pablo moesten we eerst mariakaakjes eten als ontbijt voor de deur van het slot kwam. Ik dacht dat Pablo naast de fontein een kelder had met kinderen waar hij de baas over speelde en meer van dat soort dingen en dat hij ze mariakaakjes voerde. Het huis lag buiten het dorp en had een ongure tuin; er was in gegraven.
Maar terug naar de vraag waar ik niet zomaar een antwoord op had: waarom ga ik op pad?
De coach denkt dat ik er niet over hoef na te denken, maar dat ik me het antwoord kan laten ingeven door de omgeving waar ik doorheen loop.

'het ontdekkend vinden van een antwoord', kan al een drijfveer zijn om op pad te gaan


Puy-en-Velay
dinsdag 12-09-2017