Doorbijten

Vanmorgen zit ik om 7 uur in de kathedraal van Puy-en-Velay. Voor een mis en een inzegening. De dienst duurt lang. Ik versta er weinig van, loop naar voren voor een ouwel. Als ik die in de hand houdt en ermee terugloop naar mijn plaats, gebaart een non, die in het gangpad gehurkt zit te kijken of alles er zuiver aan toe gaat: 'in de mond doen'. Ik heb geen idee hoe het hoort en steek de ouwel in mijn mond. Langzaam smelt hij.
Aan het einde van de dienst verzamelen de pelgrims zich en krijgen de pelgrimszegen. We zingen er een lied bij die ik ooit leerde van de Koorzanger van het Bisdom van Breda. Vier jaar geleden liep ik met hem en nog wat franciscanen de Via Francigena in de voetstappen van Franciscus van Assisi. De koorzanger leerde ons het lied die we bij wijze van dank zongen in het stilteklooster in de bergen van Toscane. Het is een Latijns lied en ik herken er flarden van.
Ten afscheid krijgen we een klein dingetje in de hand gedrukt. Het is een mini-jacobsschelpje. Het lijkt op het jacobsschelpje wat ik thuis op de plank in de douche liet liggen. Ik krijg er een snik van. Dat schelpje zou mij beschermen, ik vergat het en nu ligt het hier in mijn hand.

Ik loop de stad uit. Het veld in. De weg voert omhoog. Ik doe mijn jas aan en heb het een beetje warm, maar ook net niet warm genoeg. Het hangt ertegenaan. Ik ben blij dat ik op het laatst nog een extra t-shirt meenam. Ik loop over grindpaden en smalle weggetjes. Het landschap is mooi. Een paar mannen vertellen me dat ze deze weg kozen omdat het een van de mooiste camino's is. Bij een foodcaravan drink ik koffie en eet salade. De koffie komt uit een Senseo apparaat en de salade ook. In Nederland ken ik foodcaravans waarvan het food mij beter bevalt, ik zou ze hier graag tegen komen. Maar als pelgrim weet ik dat ontbering leidt tot verheffing en heldere inzichten (dat hoop ik tenminste)
Na het senseo-food komen er inderdaad woorden langs die ik in verband breng met de vraag die ik meesleep.

Maar langzamerhand komt er naast ontberingsfood andere ontbering langs.
Mijn heup begint zeer te doen. Eerst een beetje en later wordt het erger. Ik stop regelmatig. Langzamerhand ga ik twijfelen. Wat doe ik hier met een lijf waarvan de heup kraakt? Ik stop steeds vaker.
Het woord doorbijten komt langs. Ik kreeg het toegeschoven van Judy en het past in het pelgrimsconcept. Het past bij mij. Ik denk aan 'kannietbestaatniet'. Niet opgeven maar doorgaan. Niet opgeven maar doorbijten.
Ik bijt door.
Uiteindelijk kom ik aan bij gite 'l Escole in Montbonnet. Het is een oude school en ik wil er vannacht slapen. Een mooie plek, ik relax, douche, haal een biertje.
En die smaakt nog steeds best.


woensdag 13 september 2017