Dolletjes

Vandaag was een D-day oftewel een Dolletjes-dag. Het idee kwam van mijn zus en ik ging ermee aan de loop. (marche in het Frans)
Eigenlijk begon het gisteravond al. In het schooltje waar ik beland was. Er waren 2 Duitse dames die eruit zagen als Fransozen. (Rode lippenstift, zwart geverfde haren en veel bagage), een Canadese uit Quebeck en een Fransman uit het zuiden van Frankrijk. We zaten gezamenlijk bij het haardvuur, dronken bier en wijn en 's avonds aten we linzen. Nogmaals met wijn, want dat zijn de Franse gewoonten. We vertelden elkaar verhalen. Het ging voor mij wat moeizaam, de Franse taal, maar na nog wat wijn verstond ik het allemaal wel en praatte steeds vloeiender.
Ook de nacht bracht ik door binnen het dolletjes-concept. Als je die tenminste ruim opvat, want ik sliep als een roos.

Nadat ik gister nogal had moeten doorbijten, besloot ik om er vandaag een relaxte dag van te maken. Ik wilde laat vertrekken en halverwege de bus pakken, want deel 2 van het traject zou heftig zijn, met steile afdalingen en glibberige trajecten. Iedereen deed er moeilijk over en toen begon ik er ook in te geloven. En nadat mijn lijf gister zo scherp reageerde op het lopen, zocht ik naar alternatieven en dacht aan de bus.
Het weer deed er vandaag nog een schepje bovenop, het begon te regenen. Ik trok mijn regenjas aan en later mijn regenbroek. Het waaide. Mijn lijf reageerde onverwacht op het weer. Ik liep als een dolle die zichzelf tot rust maant.

Ik kwam rond de middag in St-Privat-d'Allier aan en dook een cafe in voor een langere stop. Ik twijfelde inmiddels aan mijn voornemen om de bus te pakken. In het woud had ik al een stok gescoord om mij te ondersteunen bij de glibberige afdaling. De barman van het cafe deed niet positief over het weer; de komende dagen voorspelde hij het weer van vandaag, regen dus. En verder raadde hij het glibbertraject af. Beter om de D301, een asfaltweg, te pakken. Ik dronk er een koffie en later nog een kalmeringsthee en besloot te lopen. Ooit neem ik de bus.

Ik zou de D301 doen als het zo uitkwam. Het kwam niet uit. De dolheid waar mijn zus zo voor gewaarschuwd had (rustig aan he, niet te dolletjes) had mij in de greep. Gewapend met mijn stok deed ik doldriest in mijn eentje (als je het doet ga dan niet alleen) de glibberige afdaling. Ik glibberde en stuiterde het pad af. Overal stonden boompjes en bogen takken over het pad. Ze verhinderden een dolle glijpartij naar de afgrond. Ik greep ze beet en vond er steun. Hapte daarna naar adem en schoof door naar de volgende tak. Kronkelend, steil en rotsachtig slingerde het pad zich voor me uit. Door de regen was het allemaal glad geworden. Tussen de bomen door zag ik soms in de diepte het dorp liggen waar ik naar toe moest. Monistrol-d'Allier. De huizen waren klein. Ik moest nog een stukje door.

De zon ging aan. En toen ik beneden kwam hingen de bramen op me te wachten. Ik plukte handenvol en zo had ik gratis vitaminen en misschien zelfs wel mineralen.
Mijn regenjas en broek had ik niet meer nodig, het werd warmer en ik voelde de magie van de dolletjes-dag op me neerdalen. Gister zag ik niet zo'n gat in het hele pelgrimstraject. Vandaag zag ik het vrolijk voor me.
In Monistrol-d'Allier had ik een gite geregeld, maar ging naar de verkeerde. Hij stond me niet aan, want bij de deur zat een intercom die me aan de intercom op mijn werkplek deed denken. Toen ik op de knop drukte werd er niet open gedaan en dat was maar goed ook, want even later bedacht ik dat ik voor de verkeerde gite stond ....plop een heldere ingeving....
Ik liep naar de andere kant van het dorp. En ergens bij een huis met een wilde tuin vol dolle katten was mijn gite. Ik veroverde op zolder een bed op de grond.

Douchen, kleren wassen, bier drinken, relaxen, lezen.
Ik lees het verhaal van het beest van Gevaudan. Het is een verhaal uit de streek waar ik doorheen trek. Het beest van Gevaudan viel weerloze vrouwen en kinderen aan en doodde ze. Het gebeurde lang geleden en de mensen uit de streek waren zo wanhopig dat ze de koning om hulp vroegen. De koning stuurde soldaten maar die konden het probleem ook niet zomaar oplossen. Ze verkleden zich zelfs als weerloze vrouwen om het beest uit de tent te lokken. Toen gebeurde er een tijdje nix ernstigs, het probleem leek opgelost, de soldaten vertrokken. En daarna begon het aanvallen en doden van de weerlozen opnieuw.
Ondanks dat het lang geleden gebeurde is het geen verhaal die ik dolletjes zou noemen.
Alleen denk ik nu iedere x als ik een weerloze vrouw zie dat het een vermomde stoere soldaat is.


Donderdag 14-09-2017