De kop d'r veur

Vannacht lag ik op een slaapzaaltje onder het dak van Gite La Tsabone. De matrassen lagen op de grond, want het plafond was laag. Midden in de nacht lag er iemand naast mij te praten en te schreeuwen. Ik werd er wakker van.
We hadden die avond een linzensoepje in de maag laten zakken en ook verder smaakte het maal best. Een klein clubje pelgrims bevolkte de gite. Ik had er al bekenden tussen zitten. Iedereen sprak Frans en betrok mij in de gesprekken. Ik begreep af en toe best wat.
De volgende morgen ontmoeten we elkaar bij het ontbijt. Het Frans raasde over tafel. Dat ben ik 's morgens niet gewend. We doen stokbrood en soepkommen koffie of thee. Dat zijn hier de gewoonten.
Dan zegt mijn buurvrouw tegen me dat ik vannacht in mijn slaap lag te praten en te schreeuwen. Ze was er wakker van geworden. 'Nee', zeg ik, 'dat was een ander'.
'Echt niet', zegt ze: 'dat was jij'.

De weg is mooi en ik loop lekker. Het begin van het traject is steil omhoog. Ik weet nog dat ik dacht: 'niet doen, pak de bus'. Maar gister al stelde ik plannen bij. En vandaag gaat 'de kop d'r veur'. Die komt van Janny. Ze appte bezorgd na mijn verhaal over doorbijten : 'oh jakkes steekt de artrose de kop op? Hoop niet dat je er nog veel last van krijgt, want dan wordt het een hele lange 800 km, maar jou kennende zet je stug door.'
En na deze opwekkende woorden schreef ze: 'de kop dr veur.' (tik maar in op google translate)
En die woorden kregen me te pakken. Zoals ik gister op de loop ging met 'de dolletjes-dag', zo loop ik vandaag met 'de kop d'r veur'. Ik ga er kwiek de berg mee op. De zon schijnt. Ik ben er vrolijk van. De paadjes zijn smal en de rotsen liggen er stoer bij. Het uitzicht over de vallei wordt steeds weidser. Ik stijg. De stok die ik gister scoorde voor de afdaling zet ik weg. Voor ieder die hem nodig heeft. En verder bedankt voor de hulp.
Ik besloot vaker te pleisteren. Dat is een nieuwe uitdaging. Ook daar kan 'de kop veur'.
Mijn kids adviseerden:
'Gewoon langzamer lopen. En kortere afstanden. En meer genieten van de omgeving.'
'Veel genieten en rustig aan.'
'Korte stukken is prima.'
Al dat meeleven en meedenken doet me goed

Ik beland in Gite du Pelerin in Saugues. En wat er gebeurt, ik kan de vinger er niet goed opleggen, maar het lukt niet met de sfeer. Ik mis hartelijkheid en warmte en kan zelf ook geen vriendelijkheid opbrengen. Alsof de Gite besmet is. Ieder praat Frans. Niemand kent of doet iets in het engels. Het is er koud wat temperatuur betreft. Ik heb het koud. De sfeer is koud. Ik huiver ervan.
Er komen oude versleten mensen binnenwankelen. Ze storten zwetend en amechtig neer. De een klaagt over de knieën, de ander over de voeten. Ze halen hijgend adem. Een bijzonder dikke man komt wankelend binnen en stort neer op de bank. Hij haalt happend adem en sluit zijn ogen. Het lijkt op een 112-geval. De slang van de waterzak lijkt op de slang van een infuus. De vrouw van de gite komt erbij en vertelt dat hij echt de smalle wenteltrap op moet voor een bed. Daar is ook de enige wc van de gite. Ook de enige douche voor wel 16 mensen. Een half uurtje later strompelt de man naar boven en stort zich op een bed neer. Alle mensen hier zijn dik. Ze wringen zich de wenteltrap op. Het is een Horror Gite.

Ik denk aan de woorden van Janny: de kop d'r veur. Die opwekking heb ik echt nodig. De maaltijd is goed van smaak en slecht van sfeer. Ik heb het liever andersom.
De volgende dag wil ik een langer traject lopen en ga vroeg mijn bed in. De slaap is best en de volgende dag lokt. Al is het alleen maar omdat ik hier dan weg ben.
Ik ga gewoon weer de hort op.
Op naar Le Sauvage.
En: 'de kop d'r veur' .


zaterdag 16 september 2017