Muts, sjaal en handschoenen

Vandaag zou het regenen en daarom lopen veel pelgrims in regenkleren en regencape's. Het regent echter niet. Het is koud. Ik schat tussen de 5 en 8 graden. Ik denk aan een warm vest met duimlussen. Thuis heb ik zo'n vest, inclusief capuchon. Die zou nu echt lekker zijn. Het is een zwart vest van een speciale soort wol en vooral licht van gewicht. Hij had in mijn rugzak gepast. Die paar honderd grammen meer had ik graag meegenomen.
Ik denk aan de uitspraak: 'alles wat je thuislaat is meegenomen'. Een paar dagen geleden had ik het met een Française over rugzakken en lichtgewicht. Ik gooide de spreuk erin: 'alles wat je thuislaat is meegenomen'. Ik deed een vertaal poging die best goed was, maar ze begreep de clou niet. En vandaag begrijp ik het ook niet.
'Alles wat je thuislaat is meegenomen....' Als dat zou kunnen. Het vest wat ik thuisliet ...is meegenomen. Na een poosje denk ik ook aan een muts, handschoenen en een sjaal.
Ook die liet ik thuis.

Af en toe vallen er wat kleine spittertjes water naar beneden. De lucht is grijs en het is vochtig. Ik voel het in mijn heup. Ooit hoorde en las ik verhalen dat jicht, reumatiek en soortgelijke dingetjes te voelen zijn in de botten. Inmiddels denk ik dat ook te voelen. Bij zonnig weer voelen mijn heupen aangenaam en soepel (evenals de rest van mijn lijf) Wordt het vochtig en komt er regen dan rammelen mijn dijbeenderen in de heupkommen (nou ja een klein beetje)
Misschien kan mijn lijf het weer inmiddels ook voorspellen.

Vanmorgen vertrek ik met een kleine knars in mijn linkerheup. Maar gaandeweg de tocht verdwijnt de knars, terwijl het vocht gewoon in de lucht blijft hangen. Er valt af en toe een lichte regen. Het is een beetje mistig en ook een beetje droog. Ik ben er blij mee. Er werd een regendag voorspeld en dat is afzien.

Een muts, een sjaal en handschoenen. Het blijft een wens, het blijft koud.
En daarmee is een pauze buiten ook niet aantrekkelijk. Cafe's zijn er vandaag niet op de route. Ik heb nog een stuk stokbrood van gister met lokale kaas. Dat was erg lekker (vooral de kaas) Als ik een uitnodigende boomstronk zie neem ik een korte pauze. Het brood is lekker.

Opeens komt er om de bocht een zwarte gedaante. Het lijkt op een wandelende vogelverschrikker en ik schrik. Direct denk ik aan vermommingen en Het Beest. Na een stevige ademteug realiseer ik me dat er een gewone pelgrim verstopt zit onder een zwarte regencape. Door de wind fladdert en ritselt het plastic. En dichterbij lijkt het een oude vrouw te zijn. Ze loopt gewoon door en groet vriendelijk.
Omdat het niet regent snap ik niet waarom iemand een regencape draagt. Ik bedenk dat het misschien gaat om een weerloze vrouw die zich vermomd heeft vanwege Het Beest. Er stonden namelijk waarschuwingen op borden onderweg. Het Beest blijkt nog steeds rond te struinen in het gebied waar we doorheen trekken. Misschien is het een nazaat van Het Monster van Gevaudan? Ik schreef (in het verhaal 'dolletjes' ) dat (toentertijd) het leger er zelfs aan te pas kwam om het probleem te helpen oplossen. Soldaten vermomden zich als weerloze vrouwen om Het Beest 'uit de tent te lokken'. Ik dacht dat het geschiedenis was, maar op borden wordt er dus nog steeds voor gewaarschuwd. Er staat zelfs een telefoonnummer bij die je kan bellen in geval van nood of als je aanwijzingen hebt.
Hopelijk kun je bij een aanval van Het Beest nog bellen dacht ik. Als hij achter mij aan zou zitten, zou ik in een boom klimmen en dan het nummer bellen voor hulp. (Voor de zekerheid heb ik het nummer in mijn mobiel gezet) maar dat zou ook wel weer een weerloze-vrouw-actie zijn..
Ik denk aan een vermomming met muts, sjaal en handschoenen, hoewel ik ook weer niet geloof dat dat zou helpen. Maar als excuus tegen het gevaar van het beest zou ik het stiekum gebruiken om de kou tegen te gaan.
Hihihi...


Zondag 17 september 2017
St. Alban sur Limagnole